‌‌

1- یه روز اگه حالم بد باشه، و غصه‌های کل دنیا روی دلم سنگینی کنه، 

صبح که لباسهام رو می‌پوشم به سمت مدرسه حرکت می‌کنم؛

توی راه، تو پیاده رو، تو دلم باخدا مناجات می‌کنم و همینطور چهار راه به چهار راه، با راز و نیاز و

توسل، راه رو کوتاه می‌کنم.

به مدرسه که می‌رسم، وارد دفتر می‌شم و بعداز چند دقیقه دفتر نمره رو برمی‌دارم وبه طرف کلاس

حرکت می‌کنم

کلّی مطلب می‌خواستم بنویسم،

ولی چشمام باز نمی‌مونه!

مبارک، از برکت میاد.

برکت هم از آسمون

برای اینکه سال نو، مبارک باشه، باید دل به صاحب آسمون داد.

در سال جدید هر کاری که انجام میدیم، قصدمون تقرّب به خدا و  یاد خدا باشه، 

سال 98،

باید سال تقرّب هرچه بیشتر به خدا باشه.

در  سال جدید خدا رو بیشتر بشناسیم،

خودمون رو بیشتر بشناسیم.

این شناخت، غایت آفرینشه،

و محصولش عبادت

و هیچ عبادتی همچون تفکّر نیست،

«ساعةُ تفکرٍ افضلُ من عبادةِ سبعینَ سنه»

و خروجی تفکّر، چیزی نیست جز تمسّک به ذیل ولایت محمد و آل محمد؛

◊ سال نو مبارک :) ◊

صبح رفتم مدرسه، دفترنمره رو برداشتم و به طرف کلاس راه افتادم. 

چندنفر از دانش آموزا جلوی در کلاس مونده بودن و چندنفر هم، هی می‌رفتن داخل کلاس و میومدن بیرون.

این حرکات بچه‌ها کمی مشکوک بود، ولی اونها رو به سمت کلاس هدایت کردم.

دونفر از بچه‌ها ازم اجازه گرفتن که برن بیرون.

گفتم: مگه همین الان بیرون نبودین؟

گفتن که: آقا اجازه! کار مهمی داریم.

گفتم: باشه ولی زود بیاین می‌خوام درس جدید رو تدریس کنم